Ήταν καλοκαίρι του 1992 όταν ο Πανιώνιος του Βλάντο Τζούροβιτς επιλέγει τελικά να δώσει το χρίσμα του ενός ξένου στον Σλόμπονταν Γιάνκοβιτς. Άγνωστος για τους περισσότερους εδώ στην Ελλάδα και προερχόμενος από τον Ερυθρό Αστέρα, όπου ο Τζούροβιτς είχε συνεργαστεί μαζί του για δύο χρόνια, ο 30χρονος Γιάνκοβιτς κατάφερε πολύ γρήγορα να γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στην οικογένεια του ιστορικού και να λατρευτεί όσοι λίγοι από τον κόσμο. Πηγαίο ταλέντο, πραγματική μπασκετική ιδιοφυΐα, άκουσε το όνομά του να γίνεται σύνθημα στα χείλη των οργανωμένων και μη από το πρώτο κιόλας παιχνίδι του στο τουρνουά «Ανδρέας Βαρίκας» το 1992. Το «Μπόμπαν, Μπόμπαν, οέ, οέ, οέ», έμελλε να γράψει ιστορία. Μπορεί το σουλούπι του να μην πολυέπειθε, αλλά πολύ γρήγορα ο Γιάνκοβιτς έδωσε τις (αποστομωτικές) απαντήσεις του εντός του γηπέδου. Χαρισματικός παίκτης, με σουτ δολοφονικό, έδωσε άλλη διάσταση στο παιχνίδι των «κυανέρυθρων» και μαζί με τους Φάνη Χριστοδούλου και Πι Τζέι Μπράουν, συνέθεσαν ένα τρίγωνο φωτιά, που δύσκολα αντιμετωπιζόταν.
Η φήμη του ξεπέρασε και τα ελληνικά σύνορα, με τους ιταλούς να τον αποθεώνουν όταν κέρδισε…μόνος του την Ρόμα του Ντίνο Ράτζα στην αιώνια πόλη, σε ένα αλήστου μνήμης αγώνα, παρουσία περίπου εκατό ελλήνων που είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν από κοντά την αναμέτρηση. Οι 41 πόντοι, αλλά και τα … μαγικά που έκανε στο «Παλαέουρ» άφησαν με ανοικτό το στόμα τους Ιταλούς που δεν δίστασαν να τον χαρακτηρίσουν Λάρι Μπερντ της Ευρώπης!
Όλα δούλευαν ρολόι για τον Πανιώνιο και τον Μπόμπαν, μέχρι την αποφράδα εκείνη βραδιά της 28ης Απριλίου του 1993. Η αδυσώπητη μοίρα έπαιξε πολύ άσχημο παιχνίδι. Το ατύχημα στον καταραμένο αγώνα με τον Παναθηναϊκό, έβαλε ένα ξαφνικό όσο κι αναπάντεχο τέλος στην καριέρα του. Ρήξη νωτιαίου μυελού και κάταγμα στον έκτο αυχενικό σπόνδυλο ήταν η διάγνωση των γιατρών. Το θαύμα που όλοι προσδοκούσαν δεν έγινε και έκτοτε ο Γιάνκοβιτς καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι. Μέσα όμως από αυτή την τραγική περιπέτειά του ο Μπόμπαν, φανέρωσε και ορισμένες πτυχές του χαρακτήρα του, που πιθανότατα δεν γνώριζαν παρά μόνο τα (πολύ) δικά του πρόσωπα. Γεννημένος νικητής, υπερήφανος σαν αετός δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Κοίταξε κατάματα το πρόβλημά του, έδωσε τη μάχη του με περίσσεια αξιοπρέπεια, κερδίζοντας την αγάπη και τον θαυμασμό όλων. Η μάχη ήταν ίσως εκ των προτέρων άνιση, όμως δεν κοίταξε ποτέ πίσω του. Πάλεψε με κάθε όπλο, δίνοντας και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του. Τον εγκατέλειψαν δεκατρία χρόνια αργότερα, στις 28 Ιουνίου του 2006 (μόλις στα 43 του), κι ενώ ήταν εν πλω με προορισμό τη Ρόδο. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ξεκίνησε το ταξίδι για την αιωνιότητα, για τους ουρανούς, όπου συνάντησε τον οραματιστή Ανδρέα Βαρίκα. Μαζί θα συζητάνε πολλά για μπάσκετ και για τον αγαπημένο τους Πανιώνιο.
Πίσω του (κι αυτό είναι ίσως το πιο ευχάριστο) άφησε άξιο συνεχιστή του τον μονάκριβο γιο του Βλαδίμηρο, ο οποίος είμαστε βέβαιοι ότι θα κουβαλήσει με επιτυχία την βαριά κληρονομιά του πατέρα του.
Οι «νεκροί δεν πεθαίνουν, παρά μόνο όταν λησμονηθούν»… Γι’ αυτό Μπόμπαν να ξέρεις, ότι «ΠΑΝΤΑ Σ’ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΕ ΞΕΧΝΑΜΕ».
Η φήμη του ξεπέρασε και τα ελληνικά σύνορα, με τους ιταλούς να τον αποθεώνουν όταν κέρδισε…μόνος του την Ρόμα του Ντίνο Ράτζα στην αιώνια πόλη, σε ένα αλήστου μνήμης αγώνα, παρουσία περίπου εκατό ελλήνων που είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν από κοντά την αναμέτρηση. Οι 41 πόντοι, αλλά και τα … μαγικά που έκανε στο «Παλαέουρ» άφησαν με ανοικτό το στόμα τους Ιταλούς που δεν δίστασαν να τον χαρακτηρίσουν Λάρι Μπερντ της Ευρώπης!
Όλα δούλευαν ρολόι για τον Πανιώνιο και τον Μπόμπαν, μέχρι την αποφράδα εκείνη βραδιά της 28ης Απριλίου του 1993. Η αδυσώπητη μοίρα έπαιξε πολύ άσχημο παιχνίδι. Το ατύχημα στον καταραμένο αγώνα με τον Παναθηναϊκό, έβαλε ένα ξαφνικό όσο κι αναπάντεχο τέλος στην καριέρα του. Ρήξη νωτιαίου μυελού και κάταγμα στον έκτο αυχενικό σπόνδυλο ήταν η διάγνωση των γιατρών. Το θαύμα που όλοι προσδοκούσαν δεν έγινε και έκτοτε ο Γιάνκοβιτς καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι. Μέσα όμως από αυτή την τραγική περιπέτειά του ο Μπόμπαν, φανέρωσε και ορισμένες πτυχές του χαρακτήρα του, που πιθανότατα δεν γνώριζαν παρά μόνο τα (πολύ) δικά του πρόσωπα. Γεννημένος νικητής, υπερήφανος σαν αετός δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Κοίταξε κατάματα το πρόβλημά του, έδωσε τη μάχη του με περίσσεια αξιοπρέπεια, κερδίζοντας την αγάπη και τον θαυμασμό όλων. Η μάχη ήταν ίσως εκ των προτέρων άνιση, όμως δεν κοίταξε ποτέ πίσω του. Πάλεψε με κάθε όπλο, δίνοντας και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του. Τον εγκατέλειψαν δεκατρία χρόνια αργότερα, στις 28 Ιουνίου του 2006 (μόλις στα 43 του), κι ενώ ήταν εν πλω με προορισμό τη Ρόδο. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ξεκίνησε το ταξίδι για την αιωνιότητα, για τους ουρανούς, όπου συνάντησε τον οραματιστή Ανδρέα Βαρίκα. Μαζί θα συζητάνε πολλά για μπάσκετ και για τον αγαπημένο τους Πανιώνιο.
Πίσω του (κι αυτό είναι ίσως το πιο ευχάριστο) άφησε άξιο συνεχιστή του τον μονάκριβο γιο του Βλαδίμηρο, ο οποίος είμαστε βέβαιοι ότι θα κουβαλήσει με επιτυχία την βαριά κληρονομιά του πατέρα του.
Οι «νεκροί δεν πεθαίνουν, παρά μόνο όταν λησμονηθούν»… Γι’ αυτό Μπόμπαν να ξέρεις, ότι «ΠΑΝΤΑ Σ’ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΕ ΞΕΧΝΑΜΕ».
