28 Απριλίου του ’93.
Κάποια στιγμή σφυρίζεται ένα φάουλ. Το πέμπτο και αποβολή για τον Boban Jankovic. Τα παίρνει στο κρανίο ο Boban και πάει και το βαράει μ’ όλη του τη δύναμη στη μπασκέτα. Το κρανίο. Πέφτει κάτω. Θυμάμαι ακόμη το ρίγος, που με διαπέρασε εκείνη τη στιγμή, με διαπερνά και τώρα, που γράφω.
Κατάλαβα αμέσως, πως κάτι σοβαρό συνέβαινε. «Δεν νοιώθω τα πόδια μου» μουρμούραγε. Και δεν τα ξανάνοιωσε ποτέ πια. Ούτε και τα χέρια του. Είχε κοπεί ο νωτιαίος μυελός. Για πάντα.
Πέρασε τις υπόλοιπες ημέρες της ζωής του, καθηλωμένος σ’ ένα hi-tech καροτσάκι. Κυκλοφορούσε μ’ ένα ειδικά διαμορφωμένο φορτηγάκι με ασανσεράκι για το καρότσι.
Και μ’ ένα θλιμμένο, πολύ θλιμμένο βλέμμα στα μάτια. Ακόμη κι όταν χαμογελούσε.
Η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, η ζωή του διαλύθηκε, ούτε καν χρήματα για να ζήσει καλά-καλά δεν είχε. Πρόσφατα είχε μάθει, πως δεν ήταν ασφαλισμένος και δεν θα έπαιρνε ούτε καν σύνταξη. Μια άδεια πήρε μόνο για Προποτζίδικο. Κι απ’ αυτό ζούσε. Είχε ανοίξει κι ένα ταξιδιωτικό γραφείο απέναντι απ’ τον Πανιώνιο, αλλά δεν μπόρεσε να το κρατήσει κι έκλεισε.
Σε μία στιγμή. Απ’ το ζενίθ στο ναδίρ. Για ένα φάουλ.
Πόσοι άνθρωποι δεν κάνουν παρόμοια σπαστικά πάνω στα νεύρα τους!
Η τύχη όμως παίζει πολύ παράξενα παιχνίδια. Τον Boban τον καρακεραύνωσε.
Τον διέλυσε.
Αντίο, Boban!
Θα είσαι πάντα στο μυαλό μας, να μας θυμίζεις το μάταιο και το προσωρινό της ύπαρξής μας. Και την ακατανόητη δύναμη μίας στιγμής. Αντίο!
